منتظرالمهدی313

از دیگر تکالیف ، حضور و شرکت در محافل ومجالسی است که درآن ها ذکر فضایل و مناقب حضرت مهدی (علیه السلام) یا اجداد و خاندان بزرگوار او می شود.باید دراین مجالس نشست و به این مجالس بها داد و آن ها را پر رونق کرد، که این از علائم محبت و ارادت واقعی به آن حضرت است .

شخصی از امام باقر (علیه السلام)روایت می کند که آن حضرت به من فرمودند:عن أبي جعفر عليه السلام قال: قال لي: أتخلون وتتحدثون وتقولون ماشئتم؟ فقلت: إي والله إنا لنخلو ونتحدث ونقول ماشئنا، فقال: أما والله لوددت أني معكم في بعض تلك المواطن، أما والله إني لاحب ريحكم وأرواحكم ; وإنكم على دين الله ودين ملائكته فأعينوا بورع واجتهاد.1.

آیا با هم می نشینید (دور از چشم نااهلان) و باهم سخن می گویید و آنچه می خواهیدبیان می دارید؟ عرض کردم :آری به خداسوگند…حضرت فرمودند:به خداسوگند!هر آینه دوست داشتم ، در بعضی از آن جاها باشما بودم و به خداسوگند!همانا من بوی شما و ارواح شما رادوست دارم و همانا شما بر دین خدا و دین فرشتگان او هستید ،پس با پرهیزکاری و کوشش و جدیت در دین ، خود را یاری کنید.

 __________________________________

 1.کافی ،ج 2،ص 187،ح 5

*برگرفته از کتاب راه وصال..سید رضا حسینی مطلق 

تکلیف دیگر،ذکرمناقب و فضایل حضرت مهدی (علیه السلام) است.روایات اسلامی بابیان استحباب ذکر مناقب و فضایل امامان معصوم(علیهم السلام)،به ویژه امام عصر (علیه السلام)،مومنان را به ذکر فضایل اهل بیت (علیه السلام) ترغیب و تحریص می نمایند. بی شک ، ذکر مناقب و فضایل آن حضرت ، ذکر معروف ونشر و توسعه آن بوده و مصداق کامل و واقعی دشمنی با شیطان است.

قال الکاظم(علیه السلام):و ان المومنین یلتقیان فیذکران الله ثم یذکران فضلنا اهل البیت فلا یبقی علی وجه ابلیس مضغه لحم الا تخدد حتی ان روحه تستغیث من شده مایجد من الالم.1.

«امام کاظم (علیه السلام) می فرمایند:و همانا دو مومن که با یکدیگر دیدار نموده و خدا را یاد می کنند ، آنگاه فضل ما اهل بیت را ذکر می نمایند،بر صورت ابلیس گوشتی باقی نمی ماند،مگر اینکه آب می شود تا آنجا که روح او از شدت دردی که می کشد، به التماس در می آید.»

امام سجاد(علیه السلام)می فرمایند:و اماحق کسی که به تو نیکی و خوبی نموده است ، آن است که از او سپاس گزاری کنی و کار خوب او را یادآور شوی و در حق او گفتار و مطلب نیک و خوب را نشر و گسترش دهی.2

___________________________________________

1.کافی ج 2،ص 188،ح 7

2.تحف العقول ص 265:مکارم الاخلاق ص 459

بنشسته‌ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا
باشد که بگشایی دری گویی که برخیز اندرآ
غرقست جانم بر درت در بوی مشک و عنبرت
ای صد هزاران مرحمت بر روی خوبت دایما
ماییم مست و سرگران فارغ ز کار دیگران
عالم اگر برهم رود عشق تو را بادا بقا
عشق تو کف برهم زند صد عالم دیگر کند
صد قرن نو پیدا شود بیرون ز افلاک و خلا

ای عشق خندان همچو گل وی خوش نظر چون عقل کل
خورشید را درکش به جل ای شهسوار هل اتی
امروز ما مهمان تو مست رخ خندان تو
چون نام رویت می‌برم دل می‌رود والله ز جا
کو بام غیر بام تو کو نام غیر نام تو
کو جام غیر جام تو ای ساقی شیرین ادا
گر زنده جانی یابمی من دامنش برتابمی
ای کاشکی درخوابمی در خواب بنمودی لقا
ای بر درت خیل و حشم بیرون خرام ای محتشم
زیرا که سرمست و خوشم زان چشم مست دلربا
افغان و خون دیده بین صد پیرهن بدریده بین
خون جگر پیچیده بین بر گردن و روی و قفا
آن کس که بیند روی تو مجنون نگردد کو بگو
سنگ و کلوخی باشد او او را چرا خواهم بلا

رنج و بلایی زین بتر کز تو بود جان بی‌خبر
ای شاه و سلطان بشر لا تبل نفسا بالعمی
جان‌ها چو سیلابی روان تا ساحل دریای جان
از آشنایان منقطع با بحر گشته آشنا
سیلی روان اندر وله سیلی دگر گم کرده ره
الحمدلله گوید آن وین آه و لا حول و لا
ای آفتابی آمده بر مفلسان ساقی شده
بر بندگان خود را زده باری کرم باری عطا
گل دیده ناگه مر تو را بدریده جان و جامه را
وان چنگ زار از چنگ تو افکنده سر پیش از حیا       

تکلیف 6

دعوت مردم و آشنا نمودن آنان با آن حضرت ، و پیش بردن و راهنمایی و هدایت آنان در این مسیر ، و سوق دادن آنان به بالاترین قله عرفان و شناخت آن حضرت ، یکی دیگر از تکالیف مومنان است .

ادله بسیاری بر لزوم و وجوب این تکلیف وجود دارد مانند:ادله امر به معروف و ادله فضل و بهای هدایت و ارشاد مردم به راه حق.هر کس باید به میزان علم و دانش خود ، مردم را به سوی امام (علیه السلام) دعوت نماید و در این مسیر آنان را با صفات شخصی و شخصیتی ، و دیگر امور مربوط به آن حضرت و تکالیفی که در قبال آن بزرگوار دارند آشنا کرده و آن هها را به او نزدیک نماید.

شخص دعوت کننده باید علاوه بر حکمت علمی ، دارای حکمت های عملی بوده و به طور عملی مردم را با آن حضرت آشنا و عارف نماید تا مردم بتوانند آن بزرگوار را الگو قرارداده و به او تاسی کنند : زیرا دعوت عملی ، در امر هدایت و ارشاد مردم تاثیر بیشتری دارد. از طرفی ، شخص دعوت کننده باید علاوه بر حکمت علمی و عملی ، موعظه حسنه و نصیحت را نیز به  کارگیرد و بدین وسیله مردم را به سوی آن حضرت ترغیب و تشویق کند. و همچنین در صورت لزوم راه انذار را در پیش گرفته و با آن ، دل های مردم را بیدار و زنده نماید.شخص دعوت کننده باید بتواند از دلایل و براهین استفاده کند و از آنها به درستی و دقت بهره گیرد و با برهان های گوناگون و استدلال منطقی ، مردم رااقناع کرده و آنان رابا آن حضرت آشنا و عارف کند.

لإمامُ الهاديُّ عليه ‏السلام : لَولا مَن يَبقى بَعدَ غَيبَةِ قائمِنا عليه ‏السلام مِنَ العُلَماءِ الدّاعينَ إلَيهِ ، و الدالّينَ عَلَيهِ ، و الذابّينَ عَن دينِهِ بِحُجَجِ اللّه‏ِ ، و المُنقِذينَ لِضُعَفاءِ عِبادِ اللّه‏ِ مِن شِباكِ إبليسَ و مَرَدَتِهِ ، و مِن فِخاخِ النَّواصِبِ ، لَما بَقِيَ أحَدٌ إلاّ ارتَدَّ عَن دينِ اللّه‏ِ و لکنهم الذين يمسکون ازمة قلوب ضعفآء الشيعة کما يمسک صاحب السفينة سکانها ، اولئک هم الأفضلون عند الله عزو جل .1

امام هادی (علیه السلام) : اگرنبودند افرادی از علما که بعد از غیبت قائم شما ، مردم را به سوی او دعوت کنند و با دلایل و برهان های خداوند ، از دین او دفاع می کنند و بندگان ضعیف خدا را از دام ابلیس و سر کشان و نواصب نجات می دهند ، احدی نمی ماند مگر آن که از دین خدا خارج شود ، ولی این علما ، زمام دل های شیعیان ضعیف مارا به دست می گیرد : همانگونه که ناخدای کشتی ، سکان کشتی را به دست می گیرد. همانا ایشان برترین افراد نزد خداوند عز وجل می باشند.

_________________________________

1.بحار ج 2 ص 6 باب 8 ح 12

*برگرفته از کتاب راه وصال .نویسنده سید رضا حسینی مطلق

تکلیف پنجم 

تکلیف دیگر ، ادای حقوق امام و انجام تکالیف و وظایفی است که مردم در برابر آن بزرگوار ، بر عهده دارند. روشن است ، بالاترین و مهم ترین حق پس از حق خداوند متعال و رسو الله (صلوات الله علیه) ، حق امام ( علیه السلام) است که باید به بهترین شکل ادا شود.

ادله و روایات بسیاری در این موضوع وجود دارد که ذکر آن ها به رساله ای مستقل نیاز دارد.

«قال المعصوم (علیه السلام):ان ما کان لله تعالی من حق فهو لنا.»1

امام معصوم (علیه السلام) می فرمایند:«هر حقی که برای خداوند تعالی هست آن حق برای ما می باشد. »

__________________________

1_مکیال المکارم ج 2 ص 282، در بحار ج 27 ص 314 باب 9 ح 11 ..